Затоа НАСА сега бара „експерти за канти“, односно научници, инженери и креативни умови кои можат да сфатат како да го рециклираат, користат или неутрализираат отпадот – без да вратат ништо на Земјата или да го согоруваат.
НАСА предупредува дека моментално има повеќе од 10.000 сателити и над 100 трилиони парчиња вселенски отпад во орбитата на Земјата. Доколку се случат посериозни судири, некои од последиците би биле: губење на интернетот, прекин на мобилната телефонија и телевизиските сигнали, па дури и потешкотија за следење на временските и климатските промени.
И додека размислуваме за базите на месечината и вселенските колонии, често забораваме на едно многу едноставно, но важно прашање: кој ќе го извади ѓубрето?
Добивајте вести на Viber
За жал, проблемот со вселенскиот отпад е веќе реален – и многу поблиску до Земјата. Кеслеровиот синдром, како што се нарекува теоријата развиена во 1978 година од страна на научниците Доналд Кеслер и Бартон Кур-Пале, предупредува на опасностите од сè погустиот вселенски сообраќај. Колку повеќе предмети испраќаме во орбитата – сателити, ракети, делови од авиони – толку е поголем ризикот од судир. А судирите создаваат уште повеќе остатоци, што доведува до верижна реакција на опасни судири – па дури и повеќе ѓубре.
НАСА покрена нова иницијатива наречена LunaRecycle, која има за цел да најде иновативно решение за управување со отпад на потенцијална месечева база. Кој ќе успее да осмисли одржлив систем за фрлање или рециклирање на вселенскиот отпад – без да го врати на Земјата или да го согорува – ќе биде награден со три милиони долари.
Освен ако не најдеме решение за управување со отпадот во орбитата, прашањето е дали некогаш ќе можеме да одиме на Месечината – а камоли да ја претвориме во нова депонија.
