Пекинг би очекувал брза американска интервенција за поддршка на островот, така што американските бази во Западниот Пацифик (Окинава, Филипини и Гуам) би биле потенцијални цели за кинески ракетен напад. Американските воени бродови на море или во пристаништата во регионот би се соочиле со истиот вид на закана.
Американскиот поморски институт објави интересен напис во кој се анализира можноста за кинески напад врз Перл Харбор и западниот брег на САД. Напишана од потполковникот на американските воздушни сили Томас Мекејб, поранешен аналитичар на Министерството за одбрана и експерт за Кина, анализата започнува со јапонскиот напад на Перл Харбор што доведе до влегување на Америка во Втората светска војна, тврдејќи дека Вашингтон, во тоа време, погрешно верувал дека конфликтот со Јапонија ќе започне во Западниот Пацифик и дека секој напад од Хаваи е безбеден. Затоа, авторот се прашува дали САД би можеле да ја направат истата грешка денес, потценувајќи ги способностите на Кина за длабоки удари.
Во потенцијалниот конфликт со Кина, особено оној што се бореше за Тајван, разумно е да се очекува дека војната ќе започне по период на зголемени тензии, што ќе им даде шанса на американските сили да се подготват. Пекинг би очекувал брза американска интервенција за поддршка на островот, така што американските бази во Западниот Пацифик (Окинава, Филипини и Гуам) би биле потенцијални цели за кинески ракетен напад. Американските воени бродови на море или во пристаништата во регионот би се соочиле со истиот вид на закана. Вашингтон ќе го задржи поголемиот дел од флотата на море на почетокот на конфликтот, но значителен дел ќе остане во Перл Харбор и базите на западниот брег.
Авторот потоа прашува како Кина би можела да го направи тоа и идентификува два можни патишта, од кои и двете верува дека се остварливи и не се исклучуваат меѓусебно. Првата е употребата на воени бродови за лансирање на крстосувачки ракетен напад врз базите на Хаваи и на западниот брег на САД: опција која тој ја смета за невозможна, бидејќи би ги загрозила употребените средства (подморници и површински бродови), но која може да се земе предвид бидејќи воените планови следат логика на прифатлив ризик, определена на моменти од постигнатата цел или стратешка вредност. Јапонците, на пример, се сеќаваат на Мекејб, кога го нападнаа Перл Харбор, ја земаа предвид можноста за големи загуби во случај на реакција на непријателот утврдена од недостаток на изненадување. Втората опција би била да се искористи огромната кинеска трговска флота, која работи под знамињата на погодност, за да се нападне со помош на мноштво беспилотни летала и крстаречки ракети скриени во контејнери. Некои камикази беспилотни летала, како што е „Сончоглед“, имаат домет од 2.000 километри, но мала носивост (од редот од 40 килограми високо експлозив) што, сепак, според авторот, би било доволно да предизвика значителна штета доколку се користи во серии, или штета доволна за оневозможување на непријателските системи.
Исто така, објавено е дека способноста за ефективно погодување на своите цели ја обезбедуваат новите кинески сателитски соѕвездија, како што е воениот сателит Јаоган, номинално цивилниот Џилин, кој се состои од 300 сателити планирани до 2025 година, и чутискиот систем од 300 оптички, радарски, хиперспектрални и инфрацрвени сателити, чие лансирање сепак е планирано да се заклучи со говорот на Mc20 барајќи заштита, градењето соодветна заштита ризикува да биде исклучително скапо во време кога буџетот за одбрана веќе се намалува. Меѓутоа, полковникот заборава да размисли дека Кина, во случај на напад, ќе започне невидена антисателитска војна за да се обиде да ја влоши американската ситуациона свест и најверојатно ќе предизвика сајбер напади од големи размери.
